Het was een zwaar weekend. Ik moest maar liefst twee finales kijken. Zowel de NL-heren als de NL-dames speelden hun finalewedstrijd tegen Duitsland. Hoewel ik inmiddels een hele ervaren finalekijker ben, blijft het toch altijd spannend zo’n finale. Je weet tenslotte nooit hoe het gaat eindigen en resultaten uit het verleden vormen nooit een garantie voor de afloop van een finale.

Ik was zaterdag goed voorbereid. Vanwege het tijdstip van de wedstrijd had ik al eerder gekookt zodat we de hele wedstrijd ongestoord konden kijken. Er was een duidelijk overwicht van de NL-heren in de eerste helft en die 1-0 gaf wat rust. Maar ja, dan start de tweede helft en binnen één minuut lag de bal al in het NL-doel via een eigen stick van NL. Ongelukkig, maar de realiteit, dus ik nam een slok en bleef rustig tot aan de shoot-outs. Toen nam de spanning het over. Na de eerste misser (gescoord buiten de tijd) wist ik al dat het moeilijk zou worden. Volgende keer maar geen toetje meer eten tijdens de shoot-out. Een perenijsje is toch niet zo goed voor de concentratie.

Gelukkig was er zondag nog een wedstrijd dus opnieuw de routine van de voorbereiding die hoort bij een finale. Ik was ruim op tijd aanwezig om het volkslied mee te zingen. De bank lag comfortabel, voor het eten werd gezorgd, dus alles onder controle. De dames gingen voortvarend van start en deden wat de heren nalieten, namelijk in de eerste helft al de 2-0 scoren. Maar ook nu, in de tweede helft, een schot op doel dat ongelukkig door een eigen verdediger van richting werd veranderd. De Duitse dames kwamen terug in de wedstrijd. De kater van de verloren zaterdagfinale keek voorzichtig om de hoek, maar daar was het verlossende eindsignaal. Yes! Gewonnen. Het was niet mooi, wel doeltreffend!

De komende week even bijkomen, even geen finales meer. Gelukkig is Fortuna weer begonnen.